Laatst had ik zin in pasta met schapenkaas en toevallig las ik in een vakblad een artikel over welke wijn goed combineert met Pecorino. Ik werd er niet veel wijzer van. Wel een beetje lacherig. Want hoewel ik mezelf een goede proever met bijbehorende uitgebreide woordenschat vind, krijg ik vaak kippenvel van dat soort vineuze bloemlezingen over wijn- spijs combinaties. Ik krijg een Bouquet Reeks kriebel van de weelderige omschrijvingen van ‘elkaar ontmoetende aroma’s’ en de daaruit voortvloeiende ’relaties’, ’goede huwelijken’ of juist ’vechtscheidingen’. De smaakbelevingen en mondgebeurtenissen zijn meestal groots en meeslepend. En door de gehanteerde toon en taal ga je bijna denken dat alle schrijvende wijnjournalisten de Poetry Academy in Rotterdam hebben doorlopen. Sommige hoofdrolspelers worden zo volmaakt omschreven dat het bijna te mooi lijkt om waar te zijn. Pecorino is er zo eentje. In het artikel biedt de kaas eerst weerstand en is dan zacht. Is droog maar romig. Mild en hartig tegelijk en natuurlijk heeft hij niet alleen een zoetje maar ook een zuurtje! Vanzelfsprekend hebben we het dan ook niet over supermarkt kaas. Dat zou te gemakkelijk zijn.
Voor mijn pasta recept had ik een puntje Pecorino bij de buurtsuper gekocht. Het was bleek en jong en waarschijnlijk slechts een zout aftreksel van de, door de wijndichter in wel 19 verschillende kwalificaties omschreven, goddelijke variant.
Ik stond al klaar bij de vuilnisbak om mijn pauper Pecorino weg te gooien toen ik bedacht dat mijn kaasboer al gesloten was. Dan maar koken met de reeds gekochte kaas ook al zou ik dan waarschijnlijk 15 van de 19 omschreven smaakkarakteristieken missen. Om dit te compenseren wilde ik mij ervan verzekeren dat ik de goede wijn bij de maaltijd zou schenken. Ik las verder in het artikel op zoek naar duidelijkheid. Er werd Italiaans geadviseerd. Maar ook Frans. En Spaans. Rood. Maar wit mocht ook. En bruin bier. En port. Droog bij voorkeur. Of zoet.
Langzaam raakte ik verder verstrikt in het web van de wijndichter; er werd een Italiaanse witte wijn van € 27,- gedronken en de Pecorino die erbij geproefd werd “zuchtte, sloot de ogen en liet zich heerlijk wegzakken in het warme kaasbed”.
De tweede wijn die wijndichter proefde was van een relatief onbekende druif en werd omschreven als ‘neutraal in de aroma’s’. So far so good. Totdat er mij als lezer werd voorgeschoteld dat de wijn naast geuren van fruit en amandel ook “gastoptredens” van abrikozen en appel heeft. Ik moest lachen en haakte bijna af. Maar omdat ik toch nieuwsgierig was naar het einde (zoals dat bij alle Bouquet Reeksen Het geval is) las ik verder. Ik belandde in een “vuistgevecht” tussen de hartige Pecorino en een zoete dessertwijn om vervolgens via een “een eenzijdige relatie tussen wijn en kaas” uit te komen bij een wijn die als vriendelijke reus de Pecorino geruisloos (!) in de armen sluit. O ja, en laat ik vooral de wijn die “over de kaas heen raast en alleen in zijn sporen wat bitters nalaat” niet vergeten. De vineuze dichter eindigde zijn relaas met: “WTF? Eikel!”
Parbleu, sakkerju! Wijnschrijver, wat schrijft u nu?!
Wijntip: Soave
Dit is een Italiaanse witte wijn. Het rijpe en nootachtige in de wijn is een heerlijke combinatie. Een wijn met meer zuren zou ook kunnen maar ik wil in dit geval geen frisse citrus en florale aroma’s bij het gerecht.
Fruit de ui en de knoflook in de olijfolie. Voeg het gehakt toe en bak tot het licht bruin is. Kruid met peper en zout en voeg een snuf nootmuskaat toe. Leg de rozemarijn takjes erin en giet de slagroom erbij. Laat op een laag vuurtje zacht pruttelen. Kook ondertussen de penne al dente. Roer dan met een spatel de geraspte Pecorino erdoor. De saus moet nu iets indikken. Laat ongeveer 15 minuten heel zacht pruttelen. Doe een klein scheutje witte wijn erbij en roer nog even goed door. Serveer de pasta met daar overheen de saus in diepe borden. Garneer met nog wat geraspte kaas en de gehakte walnoten.Pasta met Pecorino roomsaus en rozemarijn
(No Ratings Yet)
Laden...Ingredients
Instructions
No Comments